Zaterdag 8 oktober, een nationale feestdag in Alkmaar, een wedstrijd op het eigen veld. En nog wel tegen Amstelveen, de ongeslagen koploper in onze competitie.
In de aanloop naar de wedstrijd was er veel aandacht besteed aan de skills die nodig zijn in de wedstrijden. Tegen Castricum kwamen we misschien wel juist daarin nog tekort, in Almere hadden we daarin al stevige stappen gezet. En iedereen wist dat het tegen Amstelveen zeker nodig was om de skills op orde te hebben.

Bij aanvang van de wedstrijd leken de partijen gelijk op te gaan. Het spel golfde over het veld, dan weer dichter bij onze trylijn, dan weer dichter bij die van de Amstelveners. Na een vijftal minuten spelen was het nog steeds 0-0, en dat was bijzonder om te zien. Alkmaar rook zijn kansen, dat was te merken aan de kant van het veld waar de toeschouwers stonden en natuurlijk weer uit volle borst stonden aan te moedigen. Ook de trainers/coaches zagen dat er kansen waren en moedigden aan, maar meer nog, ze pepten op. Het ‘press, press’ was niet van de lucht. En het hielp.

Na ongeveer 10 minuten spelen openden we de score met een mooie try van Robbin en even later een evenzo mooie try van Sven. Een 10-0 stand was mooi en het enthousiasme aan de zijkant werd groter en groter. De try van Amstelveen mocht de pret niet drukken, zeker niet toen Maël de 15-5 aantekende. Misschien was dat wel de mooiste try van het seizoen. Er werd prachtig breed gespeeld, van bijna helemaal links op het veld ging de bal naar rechts, via tal van spelers. Robbin kreeg de bal en zette aan voor een ware sprint. Hij werd op de hielen gezeten door Kim, die hem keurig bij hield en daarmee de dreiging maximaliseerde. Robbin gaf een kickje tegen de bal, werd getackeld, Kim trok spelers van Amstelveen naar zich toe (door haar dreiging) en Maël kroop door het gat dat ontstond en kon daarmee de try maken. Wat een samenspel van velen (waarbij ik alleen de laatste drie noem, maar de rest van het team heeft er natuurlijk ook een mooi aandeel in gehad!).
Het as Kim die met de conversie de stand van 17-5 bepaalde.
Vlak voor rust kwamen de Amstelveners nog terug tot 17-15, maar de ruststand bood uitzicht op meer.

Bij het fluitsignaal dat de start van de tweede helft aankondigde was het Amstelveen die meteen toesloeg. Na ongeveer 15 seconden was het raak? 17-20. De tweede helft was begonnen en we moesten nog even wakker worden. Gelukkig deden we dat en nar opnieuw een mooi breed spel was het Robbin die na een lange run de 22-20 aantekende.
En toen raakten we het kwijt. De concentratie verslapte, de conditie was niet genoeg, de skills werden vergeten (en we lieten de nodige ballen weer vallen) en Amstelveen strafte dat af. We kwamen zelf niet meer tot scoren, Amstelveen juist wel en dat maakte een eindstand van 22-59.

Wat kunnen twee helften toch verschillen: in de eerste helft hebben we Amstelveen onze wil opgelegd en het spel gespeeld dat wij wilden spelen. Amstelveen had daarbij het nakijken en onze kwaliteiten kwamen mooi tot hun recht. De eerste helft bewees dat we het zeker kunnen, ook tegen teams als Amstelveen.
Maar de tweede helft gingen de koppies omlaag, gingen we twijfelen. En als het dan even niet lukt en de tegenstander maakt een paar try’s, dan weten we meteen zeker dat we veel minder goed zijn dan de tegenstander. Dan maken we de tackels niet meer, maar hangen aan het shirt van de tegenstanders of laten we ons eruit stappen bij schijnbewegingen. En op het eind komen we dan ook nog conditie te kort om het recht te zetten.

Twee eerste helften. Dat zou ideaal geweest zijn. Niet omdat we alleen eerste helften kunnen spelen, maar omdat we in onszelf geloofden in de eerste helft. Omdat we ons eigen spel speelden en lieten zien wat we kunnen. Als we dat de hele wedstrijd gaan kunnen, zijn we een heel eind verder.
Op dus naar het geloof in onszelf!